Meer rekening houden met de gevoelens van een ander dan met je eigen gevoelens, omdat je niet wilt dat de ander boos wordt of verdrietig wordt of teleurgesteld wordt, etc. Je loopt jezelf dan voorbij, je slaat jezelf over en zet jezelf op de tweede plaats, je voelt liever zelf ongemak dan dat je een ander ongemak laat voelen, je spaart de ander en niet jezelf. Je wilt het lijden niet zien in een ander en offert jezelf daarvoor op. Een nobele actie, maar ten koste van jezelf en het helingstraject dat nodig is. De wereld heeft juist behoefte aan minder lijden, dit kan enkel wanneer je jezelf op de eerste plek zet. Op de eerste plek uit liefde voor jezelf, niet uit egoïsme op de eerste plek. Op die manier doorzie je de situatie en gun je de ander het lijden. Alleen op die manier kunnen anderen hun eigen lijden zelf helen en overstijgen. Elke vorm van lijden wilt geheeld worden, in ieder mens, het is een innerlijke drive die we hebben. Maar voordat we het lijden kunnen helen moet het eerst ten volste doorvoelt worden, alleen dat geeft de nodige inzichten die het helingproces in gang zetten. Door het lijden bij anderen weg te nemen doe je dus dubbel afbraak aan groei, enerzijds omdat je zelf jou lijden niet overstijgt, en anderzijds houd je het lijden bij de ander in stand, en je houd een disfunctionele structuur in stand, waardoor de ander zijn of haar eigen lijden niet onder ogen kan zien om het te kunnen verwerken. Je eigen lijden helen doe je door eerlijk te zijn over wat je zelf ervaart, dit cultiveert innerlijke waarheid. Het deze waarheid die in staat is heling teweeg te brengen voor jezelf en anderen. Het vraagt dan ook innerlijke integriteit om daar trouw aan te blijven.
